در بسیاری از کلاس های درس در دنیا، دانش آموزان در ردیف های مرتب پشت سر یکدیگر می نشینند. گاهی اوقات روی یکی از دسته های صندلی دانش آموز، تخته ای چوبی به عنوان سطحی برای نوشتن و گاهی میزی جلوی دانش آموز وجود دارد گاهی نیز صندلی هایی را می بینیم که با پیچ به کف کلاس محکم شده اند. غالباً جلوی چنین کلاس هایی، سکوهایی(که همه ی دانش آموزان بتوانند معلم را ببینند) وجود دارد که معلم روی آن می ایستد. در مقابل چنین کلاس هایی، کلاس های درس دیگری هستند که دانش آموزان آن ها به صورت دایره ای بزرگ دور تا دور دیوارهای کلاس می نشینند و یا حتی ممکن است گروه های کوچکی از دانش آموزان در قسمت های گوناگون کلاس با هم مشغول کار باشند. بعضی اوقات نیز به صورت نعلی شکل دور معلم می نشینند که در نگاه اول، مشخص نمی شود معلم کیست. راه های متعددی را در ترتیب میز و صندلی ها مشاهده می کنیم که باعث مطرح شدن سؤالات زیادی می شود. برخی از این سؤال ها عبارت اند از: آیا مدرسه هایی که از انواع چیدمان کلاسی استفاده می کنند، برای آن ها شیوه ای مستمر است یا صرفاً از آن نوع چینش به عنوان مد روز استفاده می کنند؟ آیا ذاتاً ایده ی برتری درباره ی ترتیب چیدن صندلی ها وجود دارد، یا این که چنین کلاس هایی محصول اعتقادی سنتی هستند؟ آیا نوعی از ترتیب چیدن میز و صندلی ها بر نوعی دیگر برتری دارد؟ مزایای هر چینش چیست؟ در این مقاله، درباره ی راه های گوناگون چیدمان میز و صندلی ها بحث شده است.
