شادی در دین اسلام
نشاط و سرور بخشی از سرشت انسان است. بدین جهت قوانین روحبخش اسلام به پیروان خود نشاط و شادمانی میبخشد. پیامبر خاتم نیز همیشه شادمان بود و بر این امر تاکید میورزید. افزون براین، بعضی از روایات نشان میدهد معصومان(علیهم السلام) در کجا و در پی چه مسایلی شاد میشدند و برای شاد بودن چه برنامههایی ارائه میکردند.
پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) با یارانش مزاح میکرد، اجازه میداد یاران با وی مزاح کنند و گاه به شوخی یاران با یکدیگر، گوش میسپرد و تبسم میفرمود. او هرگز شادیهای یارانش را برهم نمیزد مگر وقتی سخن یا عملی خارج از محدوده شرع از آنها مشاهده میکرد.
آیا ظاهر شدن آثار آن همه خوشحالی برچهره شریف پیامبر و یادیگر رهبران امت در اثر عملکرد خوب برخی از پیروان وعلاقهمندان دلیل سرور و شادمانی اهلبیت(علیهم السلام) نیست؟
البته این شادمانیها با عربده کشیها و خندههای غیر مجازی کهگاه به سلامت و امنیت و نشاط و حتی حیثیت یک ملت و مذهب زیان میرساند، تفاوت دارد. آن گونه شادیها را نه دین تایید میکند نه عقل سالم.
